Ks. Jan Pabian

"Listę duszpasterzy w parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej otwiera ks. Jan Pabian. Jeszcze dziś niesłusznie nazywany przez starszych parafian księdzem Fabianem. Pierwszy duszpasterz urodził się 20 XII 1858 r. w Rudnie parafia Jurków. Studia teologiczne odbył w seminarium tarnowskim, gdzie też dnia 16 VII 1884 otrzymał święcenia kapłańskie¹. Pierwszą placówką na którą otrzymał aplikatę był wikariat w Pcimiu ( 9 VIII 1884 - 4 II 1885 r.), a następnie w Myślenicach.  Pracował tam „według słabych swoich sił w Kościele i szkole z wielkim zaangażowaniem” do dnia 3 IX 1889 r.². Z Myślenic został przeniesiony na stanowisko wikariusza w Suchej Beskidzkiej, gdzie pracował przez pięć lat do końca sierpnia 1894 r. Kolejną placówką był kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, gdzie spełniał swoje duszpasterskie obowiązki tylko przez trzy miesiące od 1IX 1894 do 1XII 1894 r. Następnie był jeszcze wikariuszem w Głogoczowie (1 XII 1894 - 3 V 1895), oraz w Mogile (3 V 1895 - 12 II 1896). Od 13 lutego do 25 sierpnia 1896 r. pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii w Morawicy³. Dnia 31 sierpnia 1896 r. otrzymał nominację na pierwszego duszpasterza w Skomielnej Białej, a na wyznaczone miejsce przybył 27 IX 1896 roku⁴. Pracował w parafii tylko przez dwa lata do roku 1898 i przyczynił się wydatnie do zorganizowania życia duszpasterskiego w Skomielnej Białej. Będąc ekspozytem w Skomielnej 25 IV 1896 roku zgłosił się do konkursu na wakujące probostwo we Wróblowicach.  Po ukończeniu wszystkich formalności jego osoba została uwzględniona i 9 lipca 1898 r. został mianowany proboszczem we Wróblowicach⁵. W późniejszym czasie był także notariuszem dekanatu wielickiego (od1XII 1903 r.)⁶. Zmarł we Wróblowicach 29 VIII 1906 r. i tam na miejscowym cmentarzu został pochowany⁷.
        O jego pracy w Skomielnej Białej nie zachowało się wiele wiadomości. Nie napisał on ani jednego zdania w kronice parafialnej, nie zapisywał ogłoszeń choć bardzo starannie prowadził księgi metrykalne. Był „wzorowych obyczajów i łagodnego usposobienia, które zjednywało mu życzliwość ludzi”. Dzięki temu w czasie swojego krótkiego pobytu odmalowano wewnątrz kościół, sprawiono nowe przybory liturgiczne, wreszcie odnowiono  mieszkanie i budynki gospodarskie⁸." (Fragment “Dziejów Parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej do roku 1975” ks. mgr Józefa Urbańczyka)

Ks. Aleksander Kromer

"Następcą księdza Pabiana został ks. Aleksander Kromer. Urodził się w 1862 r. w Tursku, w archidiecezji gnieźnieńskiej. Podobnie jak w przypadku jego poprzednika niewiele możemy o nim powiedzieć. Nie są znane powody jego przeniesienia się do Krakowa, choć prawdopodobnie wpłynęło na to zamknięcie seminarium w Gnieźnie w okresie „kulturkampfu”. Wiadomo, że w 1882 roku został przyjęty do Seminarium na Stradomiu prowadzonym przez Księży Misjonarzy⁹. Po jego ukończeniu  w 1886 r. otrzymał w Krakowie święcenia kapłańskie z rąk biskupa Albina Dunajewskiego¹⁰. Swoje powołanie kapłańskie wypełniał jako wikariusz w Morawicy, gdzie pracował od 10 IX 1886 do 15 IX 1888 r. Następnie pracował jeszcze jako wikariusz w Żywcu (1888 - 1893), w Niepołomicach ( 9 III 1893 - 26 VII 1893), w Odrowążu (1893 - 23 II 1898), oraz w Osielcu (9 III 1898 - 7 VII 1898)¹¹. Na mocy dokumentu wystawionego przez Konsystorz Biskupi w Krakowie z dnia 9 VII 1898 r. został odwołany z tej placówki i mianowany Ekspozytem w Skomielnej Białej¹². Ks. A. Kromer przybył na swoją nową placówkę w towarzystwie dziekana makowskiego ks. Jakuba Hersche 12 VII 1898 r. i objął urzędowe czynności pouczony wcześniej o ich zakresie przez ks. dziekana¹³. W Skomielnej Białej pracował przez 21 lat i dał się poznać jako „zacny kapłan, uczony i wykształcony, który żyjąc skromnie, wstrzemięźliwie i nabożnie z oddaniem obsługiwał Kościół, parafię i szkołę „do której pilnie i regularnie uczęszczał”¹⁴. Szczególnie zajmował się ozdobą Kościoła, powiększeniem liczby przyborów liturgicznych, oraz starannie prowadził kancelarię¹⁵. Ponieważ Skomielna nie była wielką parafią, miał dużo wolnego czasu, który poświęcał na lekturę pożytecznych książek, „a mając usposobienie filozoficzne co wyczytał przekazywał swoim parafianom”. Ponadto zajmował się hodowlą królików, rasowych gołębi i uprawą ogrodu¹⁶. Na odcinku pracy parafialnej jego staraniem założono w Skomielnej Białej Bractwo Różańcowe, erygowano Stacje Drogi Krzyżowej, oraz zorganizował pierwsze misje parafialne.
        Zmarł 12 VII 1920 r. na tyfus plamisty, którym zaraził się przy zaopatrywaniu chorego sakramentami świętymi. Przed samą śmiercią wyspowiadał się i przyjął namaszczenie z rąk proboszcza rabczańskiego ks. J. Surowiaka. Pogrzeb odbył się 15 VII 1920 r. i oprócz rzeszy wiernych wzięło w nim udział 14 kapłanów z okolicy¹⁷. Ciało zasłużonego kapłana spoczęło na miejscowym cmentarzu, gdzie w latach późniejszych wystawiono mu grobowiec z figurą Chrystusa dźwigającego krzyż. O oddaniu ludziom, których był pasterzem świadczy fakt, że całe swoje oszczędności przekazał na fundusz budowy nowego kościoła w Skomielnej Białej¹⁸." (Fragment “Dziejów Parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej do roku 1975” ks. mgr Józefa Urbańczyka)

Ks. Franciszek Baniewski

"Na nowego duszpasterza mieszkańcy Skomielnej Białej oczekiwali ponad sześć tygodni. Nie pozostawali jednak całkowicie bez opieki duchowej, gdyż w każdą niedzielę przyjeżdżał odprawiać Mszę św. ksiądz z Rabki. Wkrótce okazało się że nowym księdzem który miał pracować, był Franciszek Baniewski. Do Skomielnej Białej przybył on w towarzystwie ks. J. Oczkowskiego 1 IX 1920 r.¹⁹. Został on bardzo ciepło przyjęty. Plebania cała była przybrana wieńcami i kwiatami a na drodze do kościoła przygotowana była brama z napisem „ Witaj nam kochany pasterzu”. Oczekiwało na niego także dużo ludzi, wśród których była młodzież w pięknych strojach ludowych. Następnie nowy ksiądz proboszcz został wprowadzony w wieńcu do kościoła, gdzie zrobił nabożeństwo i przemówił do zebranych²⁰. Nowomianowany ks. ekspozyt zapisał później w Kronice parafialnej: „niech Bóg Wszechmogący, Matka Boża i św. Sebastian, św. Franciszek błogosławią mi i otaczają mnie łaskami, abym mógł Bogu służyć i pracować na chwałę Kościoła, parafii i Ojczyzny Polski”²¹. Kim był ? Urodził się w Wadowicach w 1870 roku. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało - Banaś, a zmienił je będąc alumnem Seminarium Duchownego w Krakowie²². Po ukończeniu studiów na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, otrzymał w 1893 r.  święcenia kapłańskie w Krakowie z rąk kard. A. Dunajewskiego²³. Zaraz po święceniach został wysłany na swoją pierwszą placówkę w Białej, gdzie pracował do roku 1896. Później został przeniesiony na stanowisko wikariusza w Myślenicach (1896 -1898), Następnie 1 IX 1898 r. został mianowany katechetą Szkoły Ludowej w Krakowie, oraz został członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej w Krakowie. Jednak na skutek słabego zdrowia pełnił tą funkcję tylko przez rok. Jego stan zdrowia tak się pogorszył, że kolejne dwa lata spędził w szpitalu św. Łazarza w Krakowie²⁴. Po wyjściu ze szpitala przebywał na urlopie zdrowotnym w rodzinnych Wadowicach (od 1902). Po trzech latach powrócił na swoją dawna funkcję katechety w Szkole Ludowej, gdzie spełniał swe obowiązki aż do roku 1912. Następnie był jeszcze wikariuszem w Barwałdzie (1912-1915), Łętowni (1915-1918), oraz w Rabie Wyżnej (1918-1921), skąd przybył do Skomielnej Białej na stanowisko księdza Ekspozyta²⁵.
        W czasie swojego krótkiego pobytu w Skomielnej Białej, zorganizował Związek Młodzieży Katolickiej, z którego w późniejszym czasie powstało Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży (KSM). Jego gorliwa praca została przerwana nagłą śmiercią. Zmarł na atak serca 10 IX 1925 r. o godz. 22.00. Pogrzeb odbył się dnia 14 IX 1925 i wzięło w nim udział 24 księży z okolicy. Ciało kapłana spoczęło obok tylu zmarłych parafian na cmentarzu tuż przy kościele. W późniejszym czasie na dowód wdzięczności Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej i Męskiej ufundowało mu skromny nagrobek²⁶." (Fragment “Dziejów Parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej do roku 1975” ks. mgr Józefa Urbańczyka)

Ks. Wawrzyniec Smółka

"Następnego dnia Rada Gminy uchwaliła wysłać dwóch delegatów - Sebastiana Adamca i Piotra Handzla do Konsystorza w Krakowie w celu powiadomienia o śmierci ks. F. Baniewskiego, a jednocześnie z „prośbą o wydanie odpowiedniego zarządzenia i nie zostawiania parafii bez opieki duszpasterskiej”²⁷. Ks. bp Adam Stefan Sapieha przychylił się do tych próśb i nowym ks. Ekspozytem został mianowany ks. Wawrzyniec Smółka. Urodził się w Toporzysku koło Jordanowa 23 VII 1872 r., a do Seminarium Duchownego i na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie wstąpił w 1893 r.²⁸.  Na kapłana został wyświęcony 4 VII 1897 roku w katedrze wawelskiej przez bpa Jana Puzynę²⁹.  Następnie pracował jako wikariusz w parafii Ruszcza (1897 - 1898), Jeleśni (1 V 1898 - 30 IX 1900), Milówce (1900 - 1907), Suchej Beskidzkiej (1907 -1913), Żywcu (1916 -1918). Od 30 IX 1918 był  ekspozytem w Skotnikach (ad Tyniec), aż do przeniesienia na takie samo stanowisko 3 X 1925 r. do Skomielnej Białej³⁰. Pracował tutaj tylko przez 2 lata i nie posiadamy zbyt wielu wiadomości o jego działalności  duszpasterskiej. Zmarł na zawał serca  17 II 1927 r. o godz. 18.00. a przed samą śmiercią wyspowiadał go i udzielił mu ostatniego namaszczenia ks. Ludwik Bombol. Pogrzeb odbył się 21 II 1927 i oprócz parafian wzięło w nim udział 18 kapłanów³¹." (Fragment “Dziejów Parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej do roku 1975” ks. mgr Józefa Urbańczyka)

Ks. Michał Sitarz

"Podobnie jak po śmierci ks. Baniewskiego zebrała się Rada Gminy i na posiedzeniu w dniu 22 I 1927 roku upoważniła spośród siebie trzech delegatów: Ludwika Adamca, Feliksa Łopatę, Jana Masłowskiego, aby pojechali do Krakowa do księcia biskupa Stefana Sapiehy. Wyżej wymienieni przedstawili mu prośbę o „łaskawe udzielenie księdza i nie pozostawiania bez opieki duszpasterskiej”³². Arcypasterz krakowski przychylił się do próśb przedstawicieli Rady i nowym duszpasterzem został minowany ks. Michał Sitarz. Przybył on do Skomielnej Białej 10 III 1927 r. Mimo niespodziewanego przybycia, powitali go mieszkańcy licznie zebrani przy drodze na granicy wsi, a następnie w procesji poprowadzili go do kościoła św. Sebastiana. W kościele odbyło się krótkie nabożeństwo z wystawieniem Najświętszego Sakramentu i nowy ksiądz ekspozyt wygłosił do zebranych krótką mowę powitalną³³. 
        Nowy pasterz parafii przypadł od samego początku do serca swoim owieczkom. Wpływ na to miało na pewno jego pochodzenie, z wioski tak bardzo podobnej do Skomielnej Białej. Urodził się 25 VIII 1885 r. w chłopskiej rodzinie w Zawoi pod Babią Górą. Jego rodzice posiadali dość duże i zamożne gospodarstwo rolne. Nie wiadomo do jakiej uczęszczał szkoły, po której został 16 VII 1908 r przyjęty do Krakowskiego Seminarium Duchownego i jednocześnie na Wydział Teologiczny Wszechnicy Jagiellońskiej³⁴. Na kapłana diecezji krakowskiej został wyświęcony przez ks. bp S. Sapiehę w prastarej katedrze na wzgórzu wawelskim dnia 30 VII 1912 r.³⁵ Po święceniach otrzymał aplikatę na swoją pierwszą posadę wikariusza w Milówce, gdzie pracował przez cztery lata do 31 VIII 1916 r.³⁶. Ponadto był wikariuszem w następujących parafiach: Trzebinia (1916 -1918), Poręba Żegoty (1918 -1919), Kościelec Śląski (1920 -1922), oraz Radziechowy (1922 - 1927)³⁷. W Skomielnej Białej pracował ponad 12 lat i dał się poznać jako dobry duszpasterz i dobry gospodarz rządzący parafią roztropnie i energicznie. Na polu duszpasterstwa przyczynił się wydatnie do zaistnienia Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej i Męskiej, chóru, Amatorskiego Zespołu Teatralnego. Prowadził dzieła zapoczątkowane przez jego poprzedników i wlewał nowego ducha do Bractwa Różańcowego, zachęcał do odprawiania drogi Krzyżowej i pielgrzymek do Kalwarii Zebrzydowkiej. Bardzo dbał o katechizację, przez swoje kazania bardzo trafiał do słuchaczy, był zatroskany o śpiew w kościele do tego stopnia, że potrafił nauczyć ludzi śpiewać „Te Deum” po łacinie³⁸. Jako gospodarz przeszedł do historii dzięki budowie plebanii oraz zaplecza gospodarskiego, domu parafialnego, oraz szczególnej troski o kościół. Między innymi za jego staraniem ufundowano nowy ołtarz, zrobiono remont kapitalny wieży, wreszcie odnowiono i pozłocono ołtarze³⁹. Był bardzo pewnym siebie i co sobie postanowił to musiał wykonać. Ta zbytnia pewność siebie doprowadziła go do tragedii. Przeddzień wybuchu II wojny światowej był przekonany o tym, że w razie wojny wojsko polskie potrafi bardzo szybko pokonać hitlerowców. W czasie walki obronnej, która toczyła się pod Jordanowem i Wysoką nie uciekł jak inni ludzie, lecz chodził po wsi i przyglądał się walkom. Gdy walki przeniosły się na teren Skomielnej, przez pierwsze patrole niemieckie został wzięty za szpiega i cudem tylko uniknął śmierci, gdyż otrzymał postrzał w głowę. Kula jednak musiała przejść po czaszce nie naruszając mózgu⁴⁰. Rannego aresztowali Niemcy 3 XI 1939 r. Następnie więziony był w Ołomuńcu i Brnie, gdzie przeszedł dwie operacje⁴¹. Został zwolniony 28 V 1940 r. a do Krakowa przybył 30 VI i zamieszkał w domu księży przy ulicy św. Marka w Krakowie. Od 1 IX 1940 do 31 VIII 1941 był rentorem przy kaplicy w Witowie, później przez 3 miesiące księdzem ekspozytem w Krzczonowie (ad Lubień). Wreszcie na skutek złego stanu zdrowia przeszedł na emeryturę i od 1 I 1942 r. zamieszkał w rodzinnej parafii - Zawoi⁴².
        Zmarł 28 XII 1957 r w Zawoi. Pogrzeb odbył się 3 I 1958 r. i oprócz miejscowych parafian wzięły w nim udział liczne delegacje z  miejscowości w których pracował, w tym ok. 180 parafian wraz z orkiestrą ze Skomielnej Białej⁴³." (Fragment “Dziejów Parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej do roku 1975” ks. mgr Józefa Urbańczyka)

Ks. Edward Fic

"Po aresztowaniu ks. Sitarza 3 IX 1939 roku, sytuacja mieszkańców Skomielnej Białej przedstawiała się bardzo źle. Nie dość że nie było księdza, został spalony kościół, ponadto spalona była prawie połowa wsi.  Na polecenie księcia metropolity Stefana Sapiehy 28 IX 1939 r. do miejscowości przybył pieszo z Krakowa ks. Edward Fic⁴⁴. W chwili objęcia tej nowej parafii, liczył sobie 34 lata. Urodził się 11 X 1905 roku, w Nowej Wsi Szlacheckiej w rodzinie Jana Fica i Anny Mlostek⁴⁵. Wiadomo że był alumnem Krakowskiego Seminarium Duchownego a studia odbył na wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1926 - 31. Święcenia kapłańskie przyjął w kościele św. Anny w Krakowie 11 II 1931 r. z rąk księcia metropolity Adama Stafana Sapiehy⁴⁶. Od dnia 11 VIII 1931 roku objął stanowisko wikariusza w Jaworznie, gdzie wypełniał swoje obowiązki przez trzy lata do 31 VII 1934 r. Później był jeszcze wikariuszem  w Skawinie (1 VIII 1934 - 31 VIII 1935), skąd został przeniesiony do Zakopanego, gdzie był kapelanem w Sanatorium PCK (1 I 1936 31 VIII 1938 ). Kolejną funkcją jaką pełnił - to katecheta w IX i X Gimnazjum w Krakowie (1IX 1938 - 31 VIII 1939). Zapewne miał być przeniesiony na inna placówkę, lecz nagły brak księdza w Skomielnej Białej, przyczynił się do przeniesienia go właśnie do tej miejscowości. Pracował tutaj bardzo ofiarnie do 28 II 1942 r. Po przeniesieniu ze Skomielnej był wikariuszem u św. Anny w Krakowie (1III 1942 - 31 VIII 1945), katechetą Liceum im. Kochanowskiego, (1 IX 1945 - 31 VIII 1949), katechetą Liceum Ogólnokształcącego w Jaworznie (1 IX 1949 - 31 VIII 1950), katechetą Liceum Ogólnokształcącego i Szkoły Podstawowej w Jordanowie (1 IX 1950 - 28 II 1951), administratorem parafii Bachowice (1 III 1951- 30 VI 1955) i powtórnie katechetą Liceum Ogólnokształcącego im J. Kochanowskiego w Krakowie (1 IX 1955 - 31 XII 1956)⁴⁷. Na emeryturę przeszedł od dnia 1 I 1957 roku, był rezydentem w Domu Księży Emerytów przy ulicy św. Marka w Krakowie, oraz pełnił w międzyczasie funkcję sędziego prosynodalnego Sądu Metropolitalnego w Krakowie. Zmarł 25 VIII 1983 roku w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim 29 VIII 1983 roku.48.
        Dla parafii przysłużył się szczególnie w trudnym okresie zaraz po wybuchu wojny. Tylko dzięki jego energii można było w bardzo ciężkich warunkach materialnych wybudować kościół o konstrukcji barakowej. Jeszcze bardziej przyczynił się do zjednoczenia ludzi i podniesienia ich na duchu. Dbał nie tylko o budowę kościoła, ale także o potrzeby duchowe, o czym świadczy fakt, że na nowo reaktywował stacje Drogi Krzyżowej i Bractwa Różańcowego⁴⁹. Ze Skomielnej Białej został przeniesiony nagle, co wywołało dość duże poruszenie wśród wiernych. Do tego stopnia, że jego następca ksiądz Władysław Bodzek na początku w ogóle nie był akceptowany przez parafian i robiono mu nawet trudności z objęciem parafii." (Fragment “Dziejów Parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej do roku 1975” ks. mgr Józefa Urbańczyka)

Ks. Władysław Bodzek

"Ks. Władysław Bodzek urodził się w Kurowie - miejscowości należącej do parafii Ślemień 3 VII 1909 roku. Jego rodzicami byli Antoni Bodzek i Agnieszka z domu Gach⁵⁰. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 III 1932 roku w Krakowie w kościele św. Anny z rąk księcia metropolity A. S. Sapiehy⁵¹. Swoje powołanie kapłańskie wypełniał jako wikariusz w Osieku (1932 -1933), Nowym Targu (1933 - 1936), Trzebini (1936 - 1938), Zielonkach (1938 - 1939), Budzowie (1939 - 1942).
        Od dnia 28 II 1942 roku objął stanowisko administratora w Skomielnej Białej. Dopiero po uporaniu się z początkowymi trudnościami, w niedzielę 29 III 1942 przeczytał z ambony swoją nominację na administratora podpisaną przez ks. bp. S. Stefana Sapiehę ⁵². Proboszczem został mianowany po 24 latach pracy - 14 IV 1966 roku, przez ks. abpa Karola Wojtyłę⁵³. W parafii pracował „gorliwie i dobrze wypełniał swoje obowiązki” o czym świadczy fakt, że przez cały czas pracy od 1942 do 1975 r. nie korzystał z urlopu, gdyż jak twierdził cały swój czas poświęcał na budowę kościoła, jak również miał trudności z znalezieniem zastępcy⁵⁴. Budowa kościoła była dziełem jego życia. To tylko dzięki jego determinacji i staraniom u władz państwowych można ją było w ogóle rozpocząć, a później dokończyć. Sam także brał aktywny udział w pracach fizycznych, w załatwianiu materiałów. 
        Równie ofiarnie pracował także na polu duszpasterskim. W niedzielę odprawiał dwie Msze św. i na każdej z nich wygłaszał kazania, po południu przewodniczył nabożeństwom niedzielnym. Przygotowywał i prowadził obchody milenijne, peregrynację Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, każdego roku prowadził pielgrzymki na Kalwarię, wreszcie sprowadził z Rzymu Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy i postarał się  o ustanowienie Jej patronką drugorzędną parafii.
        Szczególnie budowa kościoła przyczyniła się do utraty jego zdrowia. W maju 1975 roku, nastąpił u niego wylew do mózgu i częściowy paraliż. Otrzymał wtedy do pomocy księdza J. Sidzinę. Ostatecznie nie mogąc podołać kierowaniu parafią złożył rezygnację z probostwa w Skomielnej Białej. W parafii przebywał jeszcze jako rezydent do 1977 roku, później przeniósł się do swojej rodziny w Bydgoszczy. Mieszkał tam aż do swojej śmierci 2 VII 1978 r. Pogrzeb odbył się w Skomielnej Białej 6 VII 1978 r. i wzięło w nim udział oprócz wiernych 40 kapłanów na czele z ks. bp. Janem Pietraszką⁵⁵. Został pochowany na miejscowym cmentarzu, gdzie wdzięczni parafianie i najbliższa jego rodzina ufundowali mu grobowiec z figurą Matki Bożej, której za życia był czcicielem." (Fragment “Dziejów Parafii św. Sebastiana w Skomielnej Białej do roku 1975” ks. mgr Józefa Urbańczyka)

Ks. Antoni Łaciak

Następcą ks. Władysława Bodzka, budowniczego nowej, murowanej świątyni w Skomielnej Białej został ks. Antoni Łaciak.
Urodził się 18.09.1925 roku w Lachowicach, jest synem Władysława i Władysławy z domu Dyduch.
        W czasie okupacji ukończył gimnazjum w Żywcu i zdał małą maturę do Liceum dla dorosłych (nie było wówczas szkół średnich). W tym okresie praca była obowiązkowa, więc przyjął posadę kościelnego w Lachowicach (w książeczce pracy figurował jako grabarz). W 1947 roku złożył egzamin dojrzałości w Żywcu, a potem został przyjęty do Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1952 roku w Katedrze na Wawelu z rąk Ks. Arcybpa Eugeniusza Baziaka. Mszę Świętą prymicyjną odprawił w niedzielę 6 lipca 1952 roku w rodzinnych Lachowicach.
        Jako wikariusz pracował w Balinie (1952-55), Zakopanem (1955-59), Krakowie-Bronowicach Małych (1959-63), Łazanach (1963-64) i Rabie Wyżnej (1964-66). Od 1966 r. pracował jako proboszcz w Godziszkach (1966-72) i Palczowicach, skąd w 1975 przybył do Skomielnej Białej⁵⁶.
        Dnia 29 VIII 1975 roku ks. kard. Karol Wojtyła mianował ks. Łaciaka wikariuszem ekonomem w Skomielnej, a 3 XII 1977 proboszczem⁵⁷, którego czekała również ciężka praca - wystrój wewnętrzny kościoła. W latach 1976-1992 był wicedziekanem dekanatu Rabka, a przez następne osiem lat dziekanem dekanatu Jordanów.
        Ks. kanonik Antoni Łaciak będąc proboszczem do 27 VI 2000 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę, Nie zawiódł parafian upiększając wystrój kościoła do obecnej świetności. W wdzięczności za ciężką pracę na rzecz parafii i kościoła św. Sebastiana przez obu księży, parafianie poświęcili jeden z czterech dzwonów na wieży kościelnej świętym: Władysławowi i Antoniemu. Przebywał na pafii jako rezydent, nadal aktywnie służył parafianom. Odprawiał Msze św., spowiadał, pomagał prowadzić kancelarię. Po długiej chorobie zmarł w wieku 95 lat w szpitalu w Makowie Podhalańakim 2 lutego 2020 roku. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Skomielnej Białej.   (źródło: "Prymicje ks. Antoniego Łaciaka", www.parafia-lachowice.pl)

Ks. Stanisław Bogacz

Po przejściu ks. kanonika Antoniego Łaciaka na zasłużoną emeryturę, nowym proboszczem w 2000 roku został mianowany ks. mgr Stanisław Bogacz.
        Urodził się w Grzechyni. W dniu 22.05.1977 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. kard. Karola Wojtyły. Był  Kapelanem Honorowym Ojca Świętego.
W czasie zarządzania parafią św. Sebastiana doprowadził do powstania nowego parkingu samochodowego przy kościele, oraz sprawienia nowego wystroju kaplicy Matki Bożej. 
       W 2003 r. ks. Bogacz odszedł z parafii na podobne stanowisko do Suchej Beskidzkiej. W tamtejszej parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny dał się poznać jako dobry gospodarz doprowadzając do odnowienia kościołów zabytkowego, nowego, trzech wolnostojących kaplic, plebanii i wszystkich bydynków parafialnych, za co został uhonorowany tytułem „Mecenasa Kultury Powiatu Suskiego” za rok 2006.
Jako proboszcz służył do grudnia 2013 roku. Pozostał w byłej swojej parafii jako rezydent. Zmarł 27 stycznia 2021 roku.

Ks. Aleksander Kruczek

Ks. Aleksander Kruczek, następca ks. Bogacza urodził się w 1941 roku. Pochodzi ze Szczyrku.
        W 1966 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Biskupicach, Jawiszowicach (1967-71), Krzęcinie (1971-73), Jaworznie, Krakowie, Nowym Targu (1976-77) i Rabce.  
        W 1980 roku został proboszczem w Nowej Górze, następnie w Żywcu-Sporyszu, Leńczach, skąd w 2003 r. przybył do Skomielnej Białej. Niebawem (2004) został odwołany do Balina, gdzie został proboszczem parafii pw. Chrystusa Króla. Pracował tam do roku 2011. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Chrzanowie. Zmarł 26 grudnia 2016 roku.

Ks. Adam Lisik

Kolejnym proboszczem w Skomielnej Białej był ks. Adam Lisik pochodzący z Sędziszowej (diecezja tarnowska).
        Święcenia kapłańskie przyjął w 1969 r. Jako wikary pracował w Wiśniowej, Skawinie, Krakowie i w Luboczy. Był proboszczem w Zielonkach (1984-96) i Przeciszowie ( od 1996), skąd przybył do Skomielnej Białej w 2004 roku. 
        W czasie posługi kapłańskiej ks. Lisika, powiększono obszar cmentarza wykupując przylegające do niego działki. Wycięto stare buki, których konary mogłyby zagrażać odwiedzającym groby. Ponadto wykonano od strony parkingu solidne ogrodzenie cmentarza, a wieża kościelna otrzymała nowe, trwałe pokrycie z blachy miedzianej. Rozpoczął także kosztowną renowację elewacji kościoła.
        W wywiadzie dla Gościa Krakowskiego z 2005 r. powiedział: "Jako chłopiec byłem na prymicjach w Bobowej i wtedy Pan Bóg mi podszepnął, że taka jest moja droga. a z Bogiem się nie dyskutuje. Wielkim autorytetem był dla mnie ks. Jan Rec, ojciec z tarnowskiego seminarium, który zaważył na moim powołaniu. Święcenia kapłańskie przyjąłem w katedrze na Wawelu 30 marca 1969 r. Na obrazku prymicyjnym umieściłem słowa: „Ut unum sint” - „Spraw Ojcze, aby byli jedno". Byłem na różnych parafiach i uważam, że to Pan Bóg działa, a ja mam robić to, co trzeba. Roztropnością księdza jest poznać parafię i potrzeby ludzi..."
        W 2007 roku został odwołany do parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Krakowie-Prokocimiu, gdzie do dzisiaj przebywa jako penitencjarz.

Ks. Ryszard Pawluś

Ks. mgr Ryszard Pawluś jest proboszczem W Skomielnej Białej od 2007 roku.
        Urodził się 16.03.1955 w Jaśle. W latach 1974-76 odbył służbę wojskową. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie (obecnie Uniwersytet Papieski Jana Pawła II), uzyskując w 1980 r. dyplom mgra teologii. W tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. kard. Franciszka Macharskiego w Katedrze Wawelskiej. W latach 1980-97 pracował jako wikariusz i katecheta. Wpierw w parafii p.w. Św. Michała Archanioła w Wilkowicach (1980–82), następnie w parafiach: Św. Marcina w Jawiszowicach (1982-84), Narodzenia NMP w Myślenicach (1984-86), Św. Jadwigi w Krakowie–Krowodrzy (1986-87), Św. Józefa w Osiedlu Kalinowe w Krakowie-Nowa Huta jako animator duszpasterstwa dorosłych (1987-97).
W latach 1997–2007 był proboszczem parafii p.w. Nawiedzenia NMP w Tarnawie k. Bochni, skąd przybył do Skomielnej Białej.
        Przesłaniem pracy duszpasterskiej ks. Pawlusia jest: "Integracja ludzi we wszystkich parafiach, poprzez rozumienie ich problemów, wsparcie duchowe, czasami materialne i satysfakcja z traktowania przez nich plebanii jak oazy spokoju i zrozumienia oraz dobra współpraca z przedstawicielami władz lokalnych niezależnie od ich poglądów".
        W Skomielnej Białej doprowadził do zakończenia renowacji zewnętrznej elewacji świątyni, parkingu przykościelnego. Jest kapelanem Związku Podhalan Oddz. Skomielna Biała, zasiada w zarządzie miejscowej OSP.
        Wielkim wyzwaniem dla ks. kanonika R. Pawlusia będzie doprowadzenie do odnowienia wnętrza kościoła. (źródło: "Who is Who w Polsce")

¹, ². - Przypisy

Księża pracujący w parafii Skomielna Biała w latach 1896 - 2014

Opr. Tadeusz_Gacek - styczeń 2009              Aktualizacja : styczeń 2021

POWRÓT DO GÓRY