Tadeusz Hanusiak (ur.1963) - poeta i malarz. Mieszkaniec Skomielnej Białej. Zamiłowanie do sztuki przejawia od najmłodszych lat. Pierwszy raz wystąpił w konkursie ze swoimi pracami podczas odbywania służby w Oddziałach Obrony Cywilnej w Bielsku Białej. Było to w latach 1985-1987, a więc twórczością artystyczną, zwłaszcza malarską zajmuje się z niewielkimi przerwami prawie 30 lat.
Stopniowo poznaje tajniki malarstwa artystycznego, szczególnie techniki malarstwa akrylowego i olejnego. Motywem przewodnim w jego pracach jest pejzaż, który tworzy w większości z wyobraźni, inspirowany pięknem okolicy. Podejmuje się także tematyki sakralnej - portrety swiętych oraz  ikony.
W ostatnich latach pisze również wiersze, opisując w nich  naszą  rodzimą gwarą piękno naszej wsi oraz bogactwo kultury regionalnej. Swoje utwory literackie sygnuje pseudonimem "Blych".

Brał udział w wystawach zbiorowych:

1988 - Miejski Ośrodek Kultury w Nowym Targu
1992 - Miejski Ośrodek Kultury w Nowym Targu
1993 - Miejski Ośrodek Kultury w Rabce-Zdroju
2009 - Scena Moliere w Krakowie - org. GOK Lubień

Osiągnięcia:

2012 - Nagroda Gminy Lubień w Dziedzinie Kultury
2013 - GOK Iwkowa- II miejsce w XV Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Józefa Kosakowskiego.

Aktualizacja - 22 marzec 2020

Pejzaż

Natura

Sakralne

Ikony

Grafika komputerowa

Do Jamy po dutki

Jak Wom syćkim cheba wiadomo w downyk casak na przednówku u nos była strasno biyda- jaz piscało. Stasek i Franek spotkali się w karcmie có by tymu zaradzić. Ukwalowali jakoby mozna było roz do roku- z tego có słyseli łod starsyk, w Niedziele Palmowom podcas Sumy, z Jamy przyniyś kupe dutków- ktore schowali zbóje. Jakosik tys nikomu do siela siy niy udało- bo godali ze w tym casie tam cliwo strocho.
Kie przysła Palmowo, a baba z dzieciskami i wystrojonymi baziami posła do kościoła, Stasek wte warciutko z workiym w gorzci smyrgnył bez Groń do lasa.
Franek tys, telo siy spiesył ze na Dziole dopiyro siy łobocył, ze niy zawar dźwiyrka w łogródku, dyć kcioł być piyrwi łod Staska- bo kto wie cy go ciort tys niy podkusił jako i mnie. Cupkoł pod góre i dumoł có by ino Stasek nie sprzontnył mu glajcarów sprzed nosa. Kie dochodził ku Jamie dosły go łokropne krzyki, trzaski, i strasne chorkania. Słysy ze nima śpasów, zwyrtnył siy norymnie na kamiyniu, i w dyrdy pognoł na zod ku chałupie. Na Gronicku złapoł ino piórko nad kupom piyrzy, ktore furgało bo miarkowoł ze to cheba z jego kury.
Stasek zaś telo wyrywoł przed dzikimi świniami kielo ino móg. Na gynstwinie potargoł całe gacie, po brzyskak i młakak kopyrtoł siy, có kwilecka. Ubabrany po usy jak wereda, wrócił na scynście doma.
Łoboje dychnyli se dopiero na swoik rolak. Zamist łobiadu baby zrobiły im rekolekcje.
Po niedzieli na jarmaku w Robce nasły na siebie gaździny, jedna kupowała portki dlo gazdy, a drugo jojka na łoświencyline- bo liska zatroscyła siy ło młode w tym casie kie Franek posed pod Jame, a łóna na Sume. No i któz teroz jojecka zniesie- pedziała Maryna do Zośki.
Chłopy zaś spotkały siy tym razym przy słuchanicy Jegomościa w Wielgim Tyźniu.
Nic do siebie nie godali, ale juz wiedzieli ze w tym samym casie pośli do Jamy, a zamiast nagrody dostali po grzbiecie.
Tak wej ni ma złego có by na dobre nie wysło.

Skarb

Lubóniu- Biernotko- tyś nasom patryjom,
Inse góry w koło, tego niy ukryjom.
Bucoski i smreki, hyrne w twoim grzbiecie,
Poziyros na dziedziny, po syrokim świecie.
Wdziywos se na zime, bielućki serdocek,
Zamarznie na tobie, niy jedyn potocek.
Wiesnom siy zielynis, łod dołu do góry,
Latym kie wor dokuco, krzepią cie tu chmury.
Gościnnyś ty straśnie i późnom jesiyniom,
Kie siy syckie goicki, złotym hawok miyniom.
Przybocyć tu worce o twoik skarbak,
Wiera, nawet kieby trza wylyść na wiyrk, po skalistyk garbak.
Ano, stoi haw  wieżycka, strocholce i downe schronisko,
I Matusia, Gaździnio Lubóńska, jest tu zaroz blisko.
Łóna to woło do nos wytrwale: „Budujcies se zawse na skale”
Nasci ze, mocie to cego  sukocie,
Bo scynścio ni ma, w majontku, ni w śrybrze, ni w złocie.

Uroki cyrwcowego poranka

Wyźrało słónecko z za Biernotki,
Hej piyknie haw kielo cud od samiućkiej Robki.
Wiaterek od Lubónia porusoł choickom,
có by już niy spały smrecki z jedlickom.
Zamglone potócki, brzyski siy wypiyny,
niy puscom cheba dziś bielućkiej pierzyny.
Miysioncek za Babiom, schować siy zabocył,
kukułka niy do spać baciarom po nocy.
Zajonce smurgajom, hybajom rogoce
potrzonsajom goickami, otrzepujom rose.
Cóz siy tak tarasi?..................
ee,…to gazda, kose klepie kasi.
Z corecka zaś słychać becynie barana, 
dyć kce ón, ku swoim do Gronia od rania.
Patrzcies jako Zbójeckiej korona,promyckami ozłolcona.
Hanioj za siwymi Gorcami, hyrne Tatry siy ryktujom,
Uwodzom  tyk co siy w nik lubujom.
Pytomy Wos syćkik, cóście kuknyli na tom poezyje,
zaźryjcie ta na nos, nawet kie Wos biyda bije.
Cas Wom śleci miło, a i nom niy będzie siy s Wami cniło
Przybywojcie ka któ zyw i jako ino moze,
a na dróge Wom scynść Panie Boze!

Korzynie

Na tyj skolistej nasyj
ziymi, przed
wiekami osiedliły siy
rózne rody.

I tak wej do siela,
od ik to nazwisk, momy
haw role i zogrody.

Bez pokolenia
ojcowie nasi tu wiare
i zwyk góralski
przekazywali,

Có by my
w ślebodzie i po prawej
dródze stompali;

W sacunku do Boga,
ludzi i do chleba,
 
Mieli tyz kapke siły,
na styrmacke
kie potrzeba.
 
Bliskie nom
Skómielnianom
Biołym som;

Smreki, grządki,
notónie, potoki
cy brzyski
pełne kamiynia,

Momy tu powody
do chluby,
a roz na kielacos
do stropiynia.

Lubimy słónecko
kie nos w poły
cliwo skuje,

Huzio nos wiaterek,
có z połednia
łod Tater duje.

Dyscyk nos tu ceso,
śpasów niy zno zima,

Hej - kie poźres po
górak, nika takik
nima.

W downyk rokak,
lyn siy hawok
uprawiało,

Na polak płótna,
potym do słójca
wybielało.

W chałupnyk
wasztatak, biło siy
chłodniki i maty,

A był to w powiecie,
dorobek bogaty.

Rodowici gancorze
syroki świat
wyrobami  krzepili,

Z gliny rabiajskiej
doliny, sporo
piykności stworzyli.

Tutyjsi majstrowie
nieroz  wykozali siy
w ciesielce,

Stylowe kościółki
budowali, uparcie
belka po belce.

Kawołki ka tyndy
zbozym łobsiywali
nasi haw gazdowie,

Chowali  barany,
bydlynta po
polonkak posali na
trowie.

Ja - juz siy ta niy
bocy có znacy;
hołdymas, łoskubki,
fórmonka, juzyna,

Ino siy docieko,
ktoro to juz kopia, cy
jest jesce oryginał?

Łokropnie nom siy
casy pozmiyniały –
jak potoki som po
burzy,

Eej trza dać pozór na
nie dzisiok, niek nom
klimat dali słuzy!

Wyziyromy wiesny - Na melodię: "Idzie dysc, idzie dysc, idzie sikawica".

Cyrni się od Baby, kurzy od Pachurówki,
Zadyno po Wiyrchak, cliwo bez Surówki.
Lubóniu, Lubóniu có ześ nazbójowoł,
Ze cie śniyg na nowo telo wyryktowoł.

Refr..
Niy trop siy Lubóniu, upytoj słónecko,
Niek ci haw poświyci ozgrzeje tylecko:

Có by grzbiet puściło, drózecki-doliny.
Có by odtajały te nase dziedziny.

Refr…………………………………

Có byk wiesne pocuł,
W Potócku i Groniu,
Na Kamieńcu kwiknył,
Zachukoł w Lubóniu.

Refr……………………………… …..

Có by siy niy cniło za zmarzniyntom wodom,
Hej byk siy obeźroł za wiesny urodom.

Mały Lubóniu           (nowość)

Nowe casy tunel ci wyryktowały,
Juześ se niy  jes taki, jako piyrwi mały.

Chebaś „wiynksy” łod  masywu Lubónia Wielkiego.
Dyć hyr ło tobie, kawoł świata łobiego!

Z łobók stron szofery, pod głazy ci jadom,
I warciutko łopuscajom, z wielgom paradom.

Zaholtuj ze ik haw, dyć cósik straśnie lgnom do ciebie,
Złobaktuj cy som moze w jakiejsik zyciowej potrzebie?

Kie  by se dychnyli  tu, ka odwiecne ślaki siy krzyzujom,
To i pewnie tego postoju, nigdy niy pozałujom.

Ugość ze ik, po nasymu zanim siy dali, kasik zabierom z tela,
A moze ci siy zwortnie - chycis jakiego „grajcara” obo „hellera”?

Birtałowo           (nowość)

Ku pociese podróżników Mały Lubój
przefedrowoł skalisty bok,
Wystarcy poźryć do Granic, a warunki tys haj
pytają o innowacyjny krok.

Takik wizji w nasym rejonie inicjowanie,
Odzwierciedlo ducha casów gazdowanie.

Ino by tak okropnie teroz pasowało,
Có by siy góry kielo telo, do potrzeb
środowiska zachowało.

Ej..! cy nimogła byś ty na swoim
garbatym stoku,
Ugościć zwolenników zimowego sportu,
có roku.

Estakada łoskrocono pasie siy nad polami,
casami jak krowa bucy i wyje.
Pewnie i ty „Biratałowa- SKI” zaskrobiła byś
serca, sympatyków bez tom inwestycyje.

Widzis przed wiekami hań Zbójecko besteryjo
jedna w bogate łupy siy obłowiła.
Cymu byś jom dziś po sąsiedzku,
w kreatywności niy wyprzedziła.

Dzieciska na starość bedom z nostalgiom
młode roki zbacowali,
Jako to przy tobie łorle skrzydła hawok,
rozwijali.

Lubóń w dziedzinie sportu harnie patronuje,
Niekze i ciebie fakt tyn,
pozytywnie - póki có zainspiruje.

Worto przybocyć ze downi ka tyndy
rwali siy tu do nart młodzi,
Nedy w kategoriak wiary, zdrowia,
i własnego „chleba” patrzeć nom siy godzi.

Lubóniu

Lubóniu, Lubóniu dzisiok twoje świynto,
Lud wierny z twyk dziedzin, o tobie pamiynto.
Osiemdziesiont roków zbacujom górole,
kie tutok schronisko urosło na skole.
Na wiyrchu na grzbiecie, pomiyndzy buckami,
Chronis go dokoła, harnymi smreckami.
Przesło ciynskie casy, dockało do siela,
Teroz haw Matusia na niego spoziera.
Gaździna Lubóńska nos tu dziś gromadzi,
Powrócimy z tela w jedności i radzi.
Kie na skale stawios strochać siy niy trzeba,
Chałupa siy ostoji, sporzy ś niej do nieba. Hej!

Letnio nocka u nos

Przejon miysioncek warte nad Turbacym,
Niek ta, słónecko za Babiom, dychnie se tym casym.

Kie siy ino kapecke przyćmiło,
Łod świyntojańskik chrobocków siy zaroiło.

W trowie zaś kónicki polne,
krzesajom nutecki domolne.

Na młocarzy siy niesie ziabie rechotanie,
Jak ze haw spać, kie takie muzykowanie.

Siano w kopak, straśnie pochnie piyknie,
Choćkie ino nad potokiym, rogoc cliwo ryknie.

Na niebie siy gwiozdecki łozmrugały,
Kieby nos do siebie, pojonć kciały.

Echym po dolinak  niesie siy słowie hukanie;
Hu, hu, hu, hu, po kiela nie wyźre świtanie.

Śleboda

Wredykoł siy chłop do hryśtoka,
Holofi jak staro kwoka.
Có ześ siy tak dotarasił-he?
Niy widzis ze biyda mnie zre!
Poplontoł sie cłek w zyciu,
a pumocy sukoł w piyciu.
Dali nima rady, mozna ślyź na dziady.
Teroz kie siy cały umorusoł,
Pojon wartko, bo tys musioł.
Trza iść do źródełka z cystom włodom,
i tys chlebuś jeś ze zgodom.
Z prowdom w głowie, styrmać sie do góry,
Być jak łoreł niy jak kury!

Świynto prowda

Przemijajom casy, uciekajom roki,
A Tyś Błoze tyn som, wierne stawios kroki.
W suchanicak siados, w chlebie siy nom dajes,
Poziyros po świecie, ka tys ino ftó jes.
Kie łodsukos  łowce, do kierdla jom bieres,
Słowo Twoje worce – dyć to prowda jes.
Niy jednymu dzisiok, we łbie się łobraco,
Zabacuje ło tym ześ to Ty haw Bacą.
Kce stworzyć porzondek , jako mu pasuje,
Po tym niy dziwota, syćko sie łosuje.
Dekalogu prawo pokazuje dróge,
w Nim jest łozwiązanie - kielo i có móge.
Jest troskom ło zywot i cłeka całegło,
Ciudziurzy ło sprawy dlo dobra wspólnego.

Beatyfikacja Jana Pawła II

Na stolicy Piotrowej wzniosła uroczystość się rozpoczyna.
To szczególna celebracja Chleba i Wina.
Majowa piękna chwila nam dana,
By nią uwielbić, naszego Pana.
Po procesie już zakończonym,
Ogłosić Rodaka błogosławionym.
Opoko-Skało!
Rodak-brzmi skromnie,
Rodak- to mało.
Wszak skupiasz ludy z całego świata,
Widzimy w każdym swojego brata.
Pełne dziś blasku, wzgórze watykańskie,
Wieńczy owocem, Twe życie kapłańskie.
Trwamy w jedności by uczcić Ciebie,
Jako wzór cenny, w życia potrzebie.
Oddałeś Maryi, życie swoje,
Czerpiąc z Jej serca, łask Bożych zdroje.
Do końca Jej wierny, przez Nią wspierany,
Wkroczyłaś z krzyżem w niebieskie bramy.
Jesteśmy wdzięczni, za pontyfikat, trud apostolski,
Za wszystko coś uczynił dla świata i Polski.
Hojności nieba dla nas wypraszaj,
Konflikty wszelkie, w sercach wygaszaj.
Spraw byśmy w prawdzie postępowali,
Drogą miłości. Do Ojca zmierzali.

Kanonizacja Jana Pawła II

Wraz z wiosną radosny czas nam nastaje,
Nasz Rodak w poczet świętych włączony zostaje!
Pełni wdzięczności za skuteczną ingerencję z nieba,
Upamiętniamy uroczystą kanonizacją przy łamaniu Chleba.
„Habemus papam” mile jeszcze wspominamy te historyczne słowa,
Związane z powołaniem na Tron Piotrowy, Pasterza z dalekiego Krakowa.
Ojcze Święty - Maryi zawierzyłeś pontyfikat cały,
Osłoniła Cię, przeżyłeś nawet śmiercionośne strzały.
Nie przestałeś jednak siać na ziemi słowa wiary, nadziei, i miłości,
Aż do chwili pamiętnego przejścia do życia w wieczności.
„Santo subito” tłumy wykrzyczały z chwilą Twego odejścia do Pana,
Wreszcie ta godność przez Magisterium Kościoła jest Ci nadana.
Lecz potrzeba było wpierw trochę czasu i cierpliwości,
Oczekując potwierdzenia Twojej świętości.
Teraz wciąż nowa przygoda z Tobą nas czeka,
Z nieba dostrzegasz jeszcze łatwiej, każdego człowieka.
Jesteś nam orędownikiem w wiekuistej chwale.
Liczymy na Twoje wstawiennictwo, chcąc prosić Cię nadal wytrwale.
Przecież nie ma znaczenia dla Ciebie mój stan, czy jakiej jestem rasy lub narodowości.
Zależy Ci by każdy postępował w prawdzie i w miłości.
Zgodnie ze Słowem Bożym, któreś tak odważnie wszystkim głosił,
I troską o wspólne dobro, boś ją przecież w sercu swoim nosił.
Wołamy, więc, prosząc Cię: Święty Janie Pawle II,
Upraszaj nam w różnych potrzebach życia, Bożych łask strugi.

Wilio

Pytomy do stołu, bo to juz Wilio.
Gwiozdecka nos woło, cas warciutko mijo.
Jezusek malućki w sercak nom siy rodzi,
w gorzci z opłateckiem pod Lubóń przychodzi.
Kolyndujmy syćka, radujmy Go w sobie,
Có by haw niy gorzy mioł niz w starym złobie.

Pora Wilii

Posiwiały pasternika goicki, uśpione potoki,
Wis wej - chłoć byś kielo wojażył, niy pockajom roki.
Słónecko siy  uwijo, piyrso gwiozdka jus haj na niebie,
Łoznajmuje ludziom, ło wiecnej swiata potrzebie.
Po brzyskak fermuckie zospy, ślypie siy napatrzyć nimoze,
Łokoły z jatami zadyno, jakos haw piyknie - mój Boze.
Notój łodzioty śniega pierzynom, łozwalonom het do łogródka, 
Przystrojono i bieluckom łoktusom, zmarzniynto fes pogrodka.
Płotu nie uźres, śtachety na grządce przykurzyło, 
Pódźmys kraickiym do izby, có by nom ta ciepli było .
Śwarnie dzisiok w chałupie, wiecerza siy warzy,
Razym som przy stole, dzieciska i starzy.
Łopłatkiym siy dzielić, zwykiem siy nom godzi,
Dyć to som Boski Syn, dlo nos siy haw rodzi.
Przy drzywku kolyndecki nucom, calućkie familie,
Jako tys przystało, na Świyntom Wilie.
Ło północy bez role echo niesie, łozbechane zwony,
Hej kłaniajom siy hawok, Malućkiemu- Skumielniajskie strony!
Pokrzep ze ta Dzieciontecko, kapke na Pasterce,
Cłeka ktory Tobie łoddaje, swe skołcałe serce.
Nedy pokojem, miyłościom, swaitłym niek siy napełni, i cinzary sruci,
Tyn có zufo Panu, a  w złobecku swym Go niy zasmuci.
No ja- ino z wiarom worce siy brać do przodu, łod Nowego Roku,
Gibać siy za wideka, niy pyrcić na sermater po ćmoku.

Boze Narodzynie

Skoroś siy nom Panie, w Skumielnyj narodził,
Bedzies pos łowiecki i baranki godził.

Pociupies  zyrdecki, zasiejes na roli,
Niek Cie haw nasa wieś, za cud Boski kwoli.

Hej by niy zabrakło, łomasty i chleba,
Hej by siy połapać, ktoryndy do nieba.

Hej kolynda, kolynda!

Matko Bosko

Matko Bosko Twoje Świynto dzisioj w parafii haw momy,
Ło dobrom drózecke do Łojca, Gaździno Wos pytomy.
Có byście pumogła nom styrmać siy, do góry wytrwale,
Budować dóm na Boskim Słowie, jako by na skale.
Przyjmij zbyrk skrusonyk serc, Skumielnianów - s tela,
Dyć my hawok na ziymi, kwilecke som ino - - wiera!
Za modły tu wysłuchane, Matuś nasa piyknie dziynkujemy,
Ponad wiyrchy z muzyckom, pozdrowiynia ku Niebu ślemy.
Hej - - pozdrowienia ku Niebu ślemy!

Na odpust Matki Bożej Nieustającej Pomocy - 27 czerwca

POWRÓT DO GÓRY